Marie Himpe is in januari onze filmrecensente. Elke week gaat ze een nieuwe film checken en daarna bezorgt ze ons haar ongezouten verslag. Dankzij haar weet je dus welke film je móet zien… en welke zeker niet. Deze week trok Marie naar Gangster squad.

 
To see or not to see. That is the question.

And it really was the question gisteren. Telken male hebben mijn niet-West-Vlaamse vriendinnen in Leuven naar ‘de Vlaanders’ gerefereerd als ‘achterlijke gebieden’, maar het was pas nu dat ik voor het eerst waarheid in deze bewering kon erkennen. Toen ik gisterenmorgen de nieuwe films checkte, moest ik vaststellen dat Kinepolis Kortrijk er maar één draait: Gangster squad. De keuze was dan ook snel gemaakt, niet tegenstaande dat deze film, na het lezen van de korte inhoud ervan, bijzonder veel traumatische jeugdherinneringen bij mij naar boven bracht. Ten gevolge van het ‘éénTVbeleid’ dat mijn ouders vroeger voerden, zag ik mezelf namelijk genoodzaakt om vrij frequent en onder lichte dwang van mijn broer de drie godfathersfilms meerdere malen uit te kijken. Onder dezelfde lichte dwang – toegewijd als ik ben en mijn taak als recensent zeer serieus nemende – ben ik dan ook naar Gangster Squad gaan kijken, in de hoop dat het niet zomaar een lepe maffiafilm zou blijken te zijn.
 
Maar helaas pindakaas. Het was zo maffia als maar kan. Mickey Cohen is een gerenomeerde maffiabaas die in het Los Angeles van na de tweede wereldoorlog de plak zwaait. De hele stad, zo corrupt als wat en onder de voet gehouden door de dominante Cohen, werkt daar vlijtig aan mee. Geen bad guys zonder good guys en dus is er –uiteraard- toch een klein bendetje naïevelingen binnen de LA police dat alles op alles zetten om deze toestanden tegen te gaan.
 
Voor de hoofdrol van Mickey Cohen hebben ze in deze film Sean Penn nog eens van onder het stof gehaald. Not my type, maar ongetwijfeld een niet-te-verbeteren acteur die een ijzersterke performance neerzet. Hij heeft er echt wel  het hoofd voor om die rol te spelen :) More my type en ook bewijs van een staaltje puik acteerwerk zijn Jerry Wooters (Ryan Gosling) en John O’Mara (Josh Brolin), twee good guys.
 
Oké, er waren spannende achtervolgings- en vechtsscènes, dat kan ik niet ontkennen. Wat me dan weer wel aan deze film irriteerde (afgezien dan van het feit dat het een maffiafilm is die me mijn jeugdtrauma’s doet herbeleven), is het verhaal, want er is namelijk geen. Het zijn de goeie tegen de slechte. Vechten, vechten, vechten… Creativiteit in het afmaken van afvalligen is troef: vierendelen en laten opeten door wolven, schedel doorboren met een boormachine of verbranden? Voor elk wat wils! Wie naar dit soort zooi kijkt voor de tommy guns en de vrouwen – en ik viseer hierbij voornamelijk de hetero man van het stoerdere type – is volledig aan het juiste adres. ‘Topfilm’ volgens mijn MANNELIJKE metgezel. Misschien een ideetje voor Kinepolis: ‘guys at the movies’?
 
Really not my thing dus… Maar wel alles wat venten willen zien in één film. Mannen, allen daarheen!!!

Tot volgende week.

Marie.

Marie Himpe is in januari onze filmrecensente. Elke week gaat ze een nieuwe film checken en daarna bezorgt ze ons haar ongezouten verslag. Dankzij haar weet je dus welke film je móet zien… en welke zeker niet. Deze week trok Marie naar The Impossible. Haar allereerste verslag…

To see or not to see, that’s the question.

The impossible vertelt het aangrijpende verhaal van een gezin met drie zoontjes dat de kerstvakantie doorbrengt in Thailand. Wat als een veelbelovende reis begon, draait uiteindelijk uit in het drama dat we allemaal kennen als ‘de tsunami’ van 2004. De verschillende leden van het gezin worden door de gutsende golven uiteengedreven en het blijft tot het einde van de film een vraagteken of ze elkaar ooit (levend) terug zullen terugzien.

A big no –no voor allen die Thailand nog op hun bucket list hebben staan. Nadat je deze film te zien gekregen hebt, verkies je voortaan 14 dagen Blankenberge. Het verhaal wordt daarenboven op een zeer empathische manier gebracht met excessief tissuegebruik tot gevolg.

En opgepast: Sommige scènes zijn niet voor gevoelige kijkers. Bebloede lichaamsdelen, open wonden en braken zijn schering en inslag. Wie niet tegen bloed kan, kiest dus beter een andere film. Wie uit is op een zorgeloos avondje uit en het verstand op nul wil zetten, opteert bij voorkeur toch maar voor een melige chick flick of één of andere flauwe komedie. Het beklijvende verhaal blijft lang na het einde nog doorzinderen.

Desalniettemin geeft deze film op een bijzonder treffende en mooie wijze het drama van 8 jaar geleden in beeld. Op enkele al-te-toevallige-scènes  na (zoals verschillende personen die aanvankelijk over zowat half Thailand verspreid waren en mekaar dan o-zo toevallig mislopen in hetzelfde ziekenhuis) is het verhaal realistisch en goed geacteerd. Een pareltje dat je (tenzij je jezelf in één van de bovenstaande drie categoriën bevindt) toch wel gezien moet hebben.

Tot volgende week!

Marie Himpe

Valerie Druart is in december onze filmrecensente. Elke week gaat ze een nieuwe film checken en daarna bezorgt ze ons haar ongezouten verslag. Dankzij haar weet je dus welke film je móet zien… en welke zeker niet. Deze week trok ze naar de nieuwste van Tom Cruise: Jack Reacher!

Vijf onschuldige mensen worden koudweg neergeschoten op een wandelboulevard aan de oever van een rivier. Nog dezelfde dag wordt een verdachte, James Barr (Joseph Sikora) aangehouden. Barr houdt vol dat hij onschuldig is en vraagt aan de onderzoekers om Jack Reacher (Tom Cruise) erbij te halen. Reacher wacht niet op een officiële uitnodiging en duikt zelf op. Samen met de advocate van Barr, Helen Rodin (Rosamund Pike), begint hij te zoeken naar drijfveren en motieven. Helen, een pacifiste, wil er vooral voor zorgen dat haar cliënt de doodstraf kan ontlopen. Reacher wordt op zijn beurt geprikkeld omdat hij op iets te veel tegenstrijdigheden botst in de zaak.

Met het verhaal nam regisseur Christopher Mc Querrie geen risico’s. Integendeel. De film is gebaseerd op een boek van Lee Child dat gezwind over allerhande virtuele en mahoniehouten toonbanken glijdt. Child pende trouwens een hele reeks neer over Jack Reacher, een enfant terrible dat gaat rondzwerven door de Verenigde Staten nadat hij het Amerikaanse leger uit vrije wil en met een indrukwekkende staat van dienst heeft verlaten.

Mc Querrie heeft duidelijk zijn best gedaan om het onderhoudende verhaal ook op het witte doek tot leven te wekken. Bij het begin van de film heeft hij je meteen bij je nekvel. Zoals het een actiethriller betaamt, is de spanning vaak te snijden. Als één van de loopjongens van de slechteriken zijn boekje te buiten is gegaan, mag hij kiezen tussen de kogel of het eigenhandig afbijten van enkele vingers… Ook de achtervolgingsscènes zijn spectaculair en zelfs vernieuwend. Zo glipt Reacher eens door de mazen van het net door… de bus te nemen. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar die scène doet het ‘m wel. Naar het einde toe stuikt de film wel een beetje in elkaar. Moeilijk te zeggen wanneer het verhaal juist de mist in gaat. Het wordt bijvoorbeeld nogal knullig als Reacher een gevecht wint van enkele professionals met machinegeweren en dat met behulp van een mes en een oude krijger…

De verschijning van deze oude krijger Robert Duvall als Cash, de uitbater van de schietclub waar verdachte Barr lid was, is wel zeer aangenaam. Ook de bad guys zijn met Werner Herzog als Zec en Jai ‘Spartacus’ Courtney als Charlie trouwens zeer goed gecast. De kans is zeer reëel dat ze vroeg of laat opduiken in je nachtmerries… De blik in de ogen van Charlie voor het lijf-aan-lijfgevecht met Reacher is zonder overdrijven weerzinwekkend. Het duivelse genot waarmee hij het gevecht aanvangt, druipt ervan af. De hoofdrolspeler is dan weer iets te veel machine, iets te weinig mens. Tom Cruise kan zeker acteren, maar in het personage Jack Reacher had meer gezeten. Jammer dat het bij een onweerstaanbare vechtmachine met het brein van een computer en de sociale vaardigheden van een kogelhuls is gebleven.

Valerie Druart

Valerie Druart is in december onze filmrecensente. Elke week gaat ze een nieuwe film checken en daarna bezorgt ze ons haar ongezouten verslag. Dankzij haar weet je dus welke film je móet zien… en welke zeker niet. Deze week trok ze naar de nieuwste Vlaamse film: Brasserie Romantiek!

Men neme een gros rasacteurs geteeld op Vlaamse grond, men husselt ze even door elkaar en rolt ze vervolgens per twee in een papillot. Nog een flinke scheut bitterzoete saus erbij en men krijgt een heerlijke portie cinema. Zo simpel kan het zijn!

De nieuwste Vlaamse film ‘Brasserie Romantiek’ speelt zich bijna volledig af in de Alfacam Studio’s in Lint. Daar bouwden decorman Wilbert Van Dorp en Co een knus restaurant waar een tiental koppeltjes Valentijn komen vieren. Het ene stel is al wat verliefder dan het andere en er duiken ook drie gasten op zonder wederhelft… Een voorspelbaar opzet dus waarbij het moeilijk is om clichés te omzeilen en open deuren links te laten liggen. Regisseur Joël Vanhoebrouck slaagt er gelukkig in om weg te blijven van typische Valentijnschertsen en –drama’s.

Het koppel dat al het meeste geërodeerd is door de sleur, is ongetwijfeld Paul (Filip Peeters) en Roos (Barbara Sarafian). La Sarafian speelt de rol van cassante huisvrouw die duidelijk geen genoegen meer neemt met de rol die haar door manlief is toebedeeld. De scène waarin ze duidelijk maakt dat zijn Valentijnscadeau haar niet kan bekoren is gewoon meesterlijk! Je krijgt zelfs even medelijden met Paul, die op Valentijn duidelijk de tol van zijn ambitie moet betalen…

Eén van de gasten die aanvankelijk alleen op het appèl verschijnt is Walter (Mathijs F. Scheepers). Hij is bloednerveus want hij heeft een blind date met de wellustige Sylvia (Tine Embrechts). Walter kan de prestatiedruk niet altijd aan en verschanst zich dan in het toilet voor wat peptalk met zijn alter ego… Deze taferelen leveren hilarische cinema op! Mathijs F. Scheepers, die we ondermeer kennen van Kinderen van De Windt en De Smaak van de Keyzer, toont hiermee pas echt zijn kunnen als acteur. Een andere ‘eenzame’ gast is Frank (Koen De Bouw). Hij probeert zaalverantwoordelijke en mede-eigenares van het restaurant, Pascaline (Sara De Roo) na een afwezigheid van 23 (!) jaar terug te winnen. Sterker nog, hij wil haar overtuigen om hem te volgen naar Buenos Aires. Pascaline heeft enerzijds samen met haar broer Angelo (Axel Daeseleire) jarenlang gevochten voor het restaurant, maar heeft anderzijds al 23 jaar geen liefdesgeluk meer mogen proeven… Ze staat dus voor een verscheurende keuze. De heftige band tussen broer en zus komt bijzonder mooi tot uiting als Angelo zijn zus uit alle macht wil overtuigen om te blijven.

Het contrast tussen de hectische keuken waar Ingrid (Anemone Valcke) en Kevin (Thomas Janssens) draven voor chef Angelo en de zaal waar alles aanvankelijk gemoedelijk verloopt, kan bij momenten niet groter zijn. Deze tegenstelling brengt de nodige vaart in het verhaal. Zoë Thielemans kan zonder verpinken de revelatie van de film genoemd worden. Ze speelt Emma, de nieuwsgierige tienerdochter van de chef die ook in de keuken rondhangt. De guitige krullenbol houdt zich flink staande tussen de verschillende door de wol geverfde acteurs. Haar rol wint trouwens aan belang naarmate de film zijn einde nadert…

Het culinaire aspect van de film is mooi verweven in het verhaal. Als toeschouwer word je verlekkerd door de meest exquise gerechtjes. Wat te denken van een gratin van oesters met spinazie en champagnesaus of een frivole framboos? Ook op de mise en place en de bediening valt niets aan te merken. Zo ging kelner Lesley (Wouter Hendrickx) in de leer bij een topsommelier en werd het keukenteam gedrild door chef-kok Peter Van Der Staey. Als je een film maakt in een regio waar je om de oren geslagen wordt met kookprogramma’s, is dat uiteraard geen overbodige luxe. Alle gekheid op een (saté)stokje: deze prent is een must see voor de komende kerstvakantie en het herbekijken waard op Sint-Valentijn!

Valerie Druart

Wij mogen vijf pakketten van Brasserie Romantiek weggeven (met een duoticket voor de film, een kookschort , een kookwekker en een leuke boodschappentas!). Iets voor jou? Mail dan jouw favoriete brasserie/restaurant/eetplek naar steps@roularta.be en laat ons waarom deze zaak jouw favoriet is. Vergeet ook je gegevens niet. Donderdag kiest onze onschuldige hand de vijf gelukkigen!

Valerie Druart is in december onze filmrecensente. Elke week gaat ze een nieuwe film checken en daarna bezorgt ze ons haar ongezouten verslag. Dankzij haar weet je dus welke film je móet zien… en welke zeker niet. Deze week trok ze naar dé film van het najaar: The Hobbit!

The Hobbit – An Unexpected Journey…

Het woord onverwacht bezigen in de subtitel van een prequel die dan ook nog eens gebaseerd is op een veelgelezen kinderboek is wel gedurfd. Na het eerste kwartier van de film is het duidelijk dat de reis vooral onverwacht is voor protagonist Bilbo Baggins (Martin Freeman). Bilbo, de hobbit die het principe huisje-tuintje-pijpje-roken-op-de-bank aanhangt, staat niet meteen te trappelen van ongeduld als Gandalf (Ian Mc Kellan) hem uitpikt om een trossel dwergen te vergezellen die hun koninkrijk gaan heroveren. Bilbo gaat na veel vijven en zessen toch overstag en vervoegt de dwergen op hun reis naar Erebor. Een verloren koninkrijk ligt natuurlijk niet zomaar achter de hoek, dus een bewogen expeditie is begonnen.

Te weinig beleg
Van in het begin is het duidelijk dat de vuurspuwende draak Smaug de stevigste opponent van het rondtrekkende gezelschap gaat zijn. Wie meer dan twee uur en een half zit te wachten op de confrontatie met Smaugie, moet vermoedelijk nog tot eind 2013 geduld hebben. Dan wordt deel twee van de trilogie, The Desolation of Smaug, op het publiek losgelaten. De orken, elfen, trollen en andere figuren uit de wondere wereld van J.R.R Tolkien verschijnen wel allemaal ten tonele. Het is een enorm aangenaam weerzien, maar het duurt allemaal iets te lang. Net een grote boterham die te zuinig belegd is. Regisseur Peter Jackson heeft al betere ideeën gehad dan het drieëndelen van het relatief dunne boekje The Hobbit. Aanvankelijk was het de bedoeling om er twee films van te maken, maar het worden er dus drie. En dat is jammer.

Op de cast valt helemaal niets aan te merken. Integendeel! Cate Blanchett schittert wederom als elfenkoningin Galadriel. De mystiek geladen scène waarin ze woordeloos communiceert met Gandalf brengt de toeschouwer even helemaal in hogere Tolkiensferen. Het samenspel tussen de dwergen en Bilbo is dan weer erg onderhoudend. Hun dialogen zijn waarlijk grappig, soms op het kolderieke af.  Richard Armitage zet Thorin Eikenschild, de gekwelde koning zonder koninkrijk, overtuigend neer. Ondergetekende was ook zeer opgezet om James “Jekyll” Nesbitt te ontwaren tussen de dwergen! Een heerlijke acteur van onder andere Bloody Sunday en het minder gekende Five Minutes of Heaven.

Oud sprookje in flitsend kleedje
Het sprookje wordt via high frame ratetechnologie vertaald naar cinema anno 2012. De toeschouwers krijgen maar liefst 48 frames per seconde te zien. De trollen worden zo nóg afstotelijker en de actiescènes nog waarheidsgetrouwer. Als de rotsen beginnen te vechten, valt de enscenering door het spervuur aan frames wel een beetje op. Al is dat wel het enige puntje aan kritiek voor de nieuwe technologie.

De vertelling heeft een nogal moraliserende ondertoon, maar bij sprookjes valt dat best te pruimen. Toch? Zo krijgen de kwaadaardige orken en trollen de dwergen niet zomaar klein omdat de elfen, dwergen en de hobbit mooi samenwerken. En omdat de tovenaars op de juiste momenten hun hocus pocus bovenhalen natuurlijk… Laten we één ding op voorhand afspreken. Kruip voor je naar de bioscoop vertrekt even terug in de huid van de drenzerige kleuter die je ooit was, en de film zal je smaken. Gegarandeerd.
Valerie Druart